__ artystka o wystawie
W moich pracach wracam sobie na wieś. Szczególnie lubię wracać w miejsce gdzie się wychowałam. Ma to dla mnie szczególne znaczenie terapeutyczne, bo nie było to zbyt łatwe dzieciństwo i układając sobie w głowie sprawy z przeszłości poznaję lepiej swoje potrzeby. Czuję się częścią tej społeczności, mimo że nigdy się do niej w stu procentach nie dopasowałam. Myślę, że to wynika z tego, że głos dziecka dla wielu osób nie jest istotny i łatwo go zagłuszyć jakimiś karami lub nawet klapsem.
Ta wystawa jest trochę o pracy. Nawet na wsi łatwo paść ofiarą wyzysku, mimo tego, że nie ma tam przemocowego szefa. Sami dla siebie jesteśmy takim przemocowym szefem i często padamy ofiarami autowyzysku. Nawet dzisiaj, jest święto pracy i sama nie odpoczywam, tylko pracuję na kolejną wystawą i takimi działaniami doprowadzamy się na skraj wyczerpania, dążymy do jakiejś doskonałości, której wymaga od nas społeczeństwo.
Szczególnie się to objawia w tym jak traktuje się kobietę, ma ona zadbać o męża, o dzieci, o schorowaną teściową, trzeba być cateringiem dla całej rodziny dostępnym dwadzieścia cztery godziny na dobę, siedem dni w tygodniu. Trzeba mieć przy tym figurę baletnicy, ciągle się stroić, być umalowaną, mieć zawszę ochotę na seks z mężem, jeszcze mieć do siebie dystans, a ten dystans tak naprawdę oznacza, to że trzeba wysłuchiwać jakichś obrzydliwych żartów o swoich dupie i cycach od wąsatych dziadów.
Wieś jaką znam to właśnie ciągła praca. Emerytura rolnicza wynosi teraz około osiemset złotych, o ile się nie mylę a warunki życia wcale nie są lepsze niż w mieście i nawet w wieku osiemdziesięciu lat nie możesz podpiąć się na przykład do cieplika miejskiego tylko musisz zasuwać w zimie z wiadrem albo koszem pełnym drewna ciężkiego i palić ciągle w piecu dlatego, że Twój wiek nie do końca pozwala Ci na dźwiganie czegoś ciężkiego.
(transkrypcja nagrania Małgorzaty Mycek, w którym opowiada o swojej wystawie w e__ae_)
__ Małgorzata Mycek
Małgorzata Mycek, ur w Sanoku w 1993r. W 2020 obroniła dyplom magisterski na wydziale Malarstwa i Rysunku na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu, w pracowni prof. Dominika Lejmana. Finalistka konkursu im. Marii Dokowicz na najlepszą pracę dyplomową. Finalistka 19 edycji konkursu Artystyczna Podróż Hestii. Współtworzy inicjatywę Wydawnictwo Bomba wydającą zaangażowane ziny. W 2019r Bombę nagrodzono w ogólnopolskim konkursie dla młodych artystów Młode Wilki
Jest malarką i performerką z Poznania. Wychowała się na peryferiach, w małej wsi w Bieszczadach na przełomie millenium, co często eksploruję w swoich pracach. W jej projektach wybrzmiewa zaineresowanie kulturą wernakularną oraz zaangażowanie w bieżące sprawy polityczne. Sztuka jest dla niej formą terapii i pozwala przepracować traumy oraz zmierzyć się z trudną rzeczywistością.
__ terminarz:
Wystawa: 15.05-5.06.2021
Otwarcie wystawy: 15.05.2021, godz. 17:00
Wystawę można oglądać
– we wtorki, piątki w godz. 17:00 – 20:00
– w soboty w godz. 16:00 – 19:00
(lub po umówieniu telefonicznym: 531 904 741)
Wydarzenie na Facebooku:
https://www.facebook.com/events/457472268656654
Wydarzenie odbywa się w e__ae_ miejscu (ESKAEM) – miejscu działającym w ramach programu Gdańskich Otwartych Pracowni realizowanego przez Miasto Gdańsk. Projekt „ESKAEM – kwadraty i nie tylko” dofinansowano ze środków Miasta Gdańska.
termin: instalacja do oglądania przez okna galerii w terminach 28.11. – 20.12.2020 / WYDŁUŻONY TERMIN PREZENTACJI INSTALACJI DO 10.01.2021
